A exposición Sucio, Frío y Cariñoso, do artista ourensán Juan Antonio Jaen, coñecido como Chinoski podese visitar no Espazo de Arte de Roberto Verino ata o 2 de novembro. É a primeira das mostras que o deseñador acolle no seu espazo expositivo da Rúa do Paseo en Ourense nesta tempada.

O autor dí ao respecto desta escolma de óleos, pasteis de óleo, rotulador posca e linograbado con óleo que poderán contemplarse no espazo artístico do modisto de Verín:

<< Pintar retratos é horrible, fálanche, míranche, respóndenche, critícanche, axúizanche, e se os alteras o mínimo, a súa expresión cambia por completo; ás veces eles mandan, ás veces tentas que saquen o que crías de inicio que en ocasións cambia segundo o día, segundo os teus sentimentos, segundo o teu estado mental ou moral… e unha vez acabados seguen aí, mirándoche de esguello pedindo un pouco máis de atención …, e que fas ti???, pintar máis retratos … Lin mil cosas do que significa o retrato, suponse que é o máis difícil, ou sexa, de todas as prácticas en pintura é como o culmen, ou iso din algúns, pero para min é só un camiño, o único. Para min non existe estilo, non existe movemento, non existe pincelada, nin cor, nin xénero, só existen miradas, xestos, sensacións, sentimentos … descubrimento de min mesmo e do ser humano, partindo en grao sumo primigenio e salvaxe, en grao sumo fondo e escuro, desde a raíz do que nos define como seres vivos … nunca mellor devandito, porque sentir é o que nos fai estar vivos. Móvome entre o impresionismo, expresionismo, fauvismo, neo figuración … da liña e a mancha, o trazo e o amor-odio, subxugado polos meus estudos e coñecementos, pola miña práctica e experiencia, polos meus sentimentos e sentidos … pero aínda así é como a peor droga, resúltame imposible abandonala. Pasei anos sen pintar, pausas larguísimas nas que a miña idea era introducir experiencias vitais dentro para ter algo que dicir ao pintar, parecía que o que menos facía era pintar … pero sempre con ese obxectivo en mente, sempre imaxinando cadros que narrasen eses instantes que desbordaban o día a día, nunca esquecendo que a miña vida xa estaba encamiñada, destinada a pintar algo que poida que non transcenda, pero que me fai sentir moi preto á felicidade neste mundo de merda. A arte é o meu mundo, onde son eu, onde estou cómodo e síntome vivo. Tan só por iso agradezo caer nos seus inmortais brazos e estar enterrado entre as súas raíces>>.